روزگار من

هر وقت میرم امانیه سعی میکنم مسیر برگشت رو پیاده برم تا چهارراه نادری از دانشجویی این عادت رو دارم بیشتر بخاطر گذشتن از روی پل و کارونه.عکس رو دیشب موقع عبور از روش گرفتم

وزوز گوشم احساس میکنم بیشتر شده بخصوص گوش چپم البته تعجبی هم نداره با اون همه استرس و ناراحتی که من این اواخر داشتم طبیعیه

امیدوارم بازم بهش عادت کنم و بتونم با وجودش درس بخونم

سه ماه مونده به ارشد و من باز تصمیم گرفتم بخونم

جلسات انجمن میرم، تئاتر میبینم. از گل و گیاهای جدیدم مراقبت میکنم. دارم کم کم به روال عادی بر میگردم

هرچند این بین باز هم دلم یجاهایی میگیره

بعد از یکسال دوباره صاحب لپتاپ شدم

اما اینبار برخلاف قبل زیاد خوشحال نیستم. همش یاد مجید میوفتم یاد سال 90 همین موقع ها که برام اون لپتاپ  رو انتخاب کرده بود. یاد حرفاش

پر از خشمم 

نسبت به خودم

اطرافیام

و دنیا

این روزها با فکر و غم انتخاب سنگ مزار میگذره

اینی که هنوز نتونستم با اونچیزی که گذشت کنار بیام رو خودم بهتر از هر کسی میدونم. ولی واقعا نمیشه راحت گذشت. من اصلا نمیدونم با شرایط جدید چطور باید زندگی کنم. چطور باید ببینم،حس کنم و لذت ببرم. غم سنگینی ته دلمه که تو تموم لحظاتی که میخوام شاد باشم ، انگیز پیدا کنم ،خودش رو میندازه جلو چشام. درست زمانی که داشتم رو خودم کار میکردم که، خوب زندگی کنم، خودمو درست بشناسم ،از خصلتهای بدم جدا بشم. اون اتفاقات بد افتاد. دیواری داشتم میساختم که هنوز محکم نشده سقف روش آوار شد.

یک سال پیش این موقع نمیدونم خواب بودی ،تو پذیرایی نشسته بودی پا گوشی،  و یا با ماشین بیرون بودی، نمیدونم.

فقط میدونم فکرشم نمیکردی سال دیگه این موقع، حدود ده ماهه که زیر خاک رفتی. فکرشم نمیکردی  با یه تصادف اونم توی مسیری هر روزت این اتفاق برات افتاده باشه. قطعا  وحشت میکردی اگر میفهمیدی فقط طی سه هفته، تو، فاطمه ، ارشیا زندگی رو ترک میکنین

به ذهنتم نمیرسید ماشینی که اینقدر بهش میرسیدی بشه یه آهن پاره، باورت نمیشد اگر بهت میگفتن تا سال دیگه دزد میزنه به خونه و لوازم همه مون رو میبره، و با همه اینها ما هنوز هستیم و به زندگی نسبتا عادیمون بدون تو ادامه میدیم. 

وقتی یکی جلوم میگه مجید خدابیامرز انگار یه کارد  تو قلبم میچرخونن

جلو من نگین

من هنوز امید به برگشتنش دارم