روزگار من

ای کاش همونطور که فکر میکردم میتونستم بنویسم  ای کاش یادم میموند چی با خودم فکر میکردم و موقع نوشتن یادم نمیرفت یا حداقل حوصله داشتم که کامل  و با جزئیات ترتیب خودش بنویسمشون

این روزها خیلی غمگینم  بخاطر خیلی چیزها  بخاطر زحماتی که توی این هشت نه سال روی مزارع یه شهر کوچیک کشیدم و آخرشم موقع استخدام قوانینش شامل حال من نشد و در عین حال خیلی هایی که کمتر از من زحمت کشیده بودن با سابقه سازی و پارتی رفتن جز استخدامی ها غمگینم بخاطر سالهای جونی که به خاطر هیچ گذشت نه حقوق و نه بیمه ی درست حسابی.

دلگیرم بخاطر تلاش بی نتیجه ام بخاطر سالهایی که از خونه دور بودم و مجبور بودم با خوب و بد خونه اقوام بسازم.

دلخورم که همین کار رو هم بعد از هشت سال مدیر محترم برای خوش خدمتی جلوی فراماندار و... میخواد ازم بگیره که سفارش کرده شون رو بیاره.

گریونم بخاطر روزهای خوبی که بخاطر بی فکری خونواده مجبور شد توی محله و خونه ای که دوست نداشتم سپری کنم عصبی ام بخاطر شرایطی که تموم انگیزه هام رو از بین برد. ناراحتم برای تصمیمات و فکرهایی خوبی که داشتم و همیشه با مخالفت روبرو شد پریشونم بخاطر خودم که بتدریج جوری تغییر کردم که نفهمیدم کی بودم و چی شدم

غمگینم بخاطر رویاهام که در حد همون رویا موندن

غمگینم بخاطر بی رویای و بی انگیزگی و سردرگمی و عدم اعتماد بنفس الانم .

خبر آمد خبری در راه است

هرچند که مطمعنم بازم با پارتی و تقلب عزیز دوردونه هاشون رو رد میکنن واسه استخدام

وزارت کشاورزی کی تکلیف ما رو مشخص میکنه رو خدا میدونه

نه رهامون میکنه که دیگه باقی جونیمون رو توش نسوزونیم نه جذبمون میکنه که حداقل نتیجه تلاش سالهای خوب جونیمون رو ببینیم

حیف از هفت  هشت سالی که بدون عزت و حقوق  رفت!

تو خونه ی ما هیچکس مراقب سلامتیش نیست!

همه یه جورایی با خودشون لج اند!

این آهنگ شادمهر منو میبره به اواخر شهریور پونزده سال پیش. به اون روزا که نتایج کنکور اومده بود با کلی شک و تردید با خواهری و برادره راهی شمال شدیم برای ثبت نام دانشگاه. یاد شب و اتوبوس و حس دلتنگی  همراه با امید به آغاز راه جدید!

پ.ن:

 هیچ حسرتی تو زندگیم بزرگتر از حسرت ترک زودهنگام اون دانشگاه نیست

دریافت
 

یه پنجره با یه قفس

یه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو یه خاطرس همین و بس

تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم

دارم به آخر میرسم از اونور شب اومدم

یه شب که مثل مرثیه خیمه زده رو باورم

میخوام تو این سکوت تلخ صداتو از یاد ببرم

بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم

باید که از اینجا برم فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو نگام

شوق رسیدن تو تنم

تو حجم سرد این قفس

منتظر پر زدنم

من تبار غربتم از آرزوهای محال

قصه ما تموم شده با یه علامت سوال

بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم

باید که از اینجا برم فرصت موندن ندارم

بلاخره گواهی نامه رانندگی رو گرفتم

ارشد هم رشته مورد علاقه ا قبول شدم ولی دانشگاه پردیس و حالا منتظر میمونم تا تکمیل ظرفیت

امیدوارم تو تکمیل ظرفیت دانشگاه آمل قبول بشم

خب برای مرتبه دوم هم توی آزمون شهر رد شدم. درسته که تمرین نداشتم ولی انتظار هم نداشتم رد بشم. و فقط خدا میدونه چقدر بابتش ناراحت شدم و عصبی و حالا باز یک آزمون دیگه این هفته در راه!