اگر راهی که پارسال در پیش گرفته بودم رو ادامه میدادم الان خیلی از مشکلاتم برطرف شده بود
امان از این دلسردی که وسط کار پیش میاد امیدوارم حداقل سال آینده این موقع همچین احساسی رو نداشته باشم
بیشتر از اینکه توی زمان حال باشم توی گذشته و بررسی اشتباهات و کم کاری هاش ام.
اینکه چرا از فلان موقعیت استفاده نکردم یا فلان مهارت رو یاد نگرفتم و ...
فکر کردن بهشون غمگینم میکنه و ناامید. راستش خیلی وقته که ذوق و هیجانی نداشتم البته بجز اون روز کارگر و لوح تقدیرش که عجیب بهم چسبید. موقع گرفتنش یاد دوران تحصیل و لوح های تقدیری که از مدرسه و اداره بابا میگرفتم افتادم یه آن رفتم توی همون حال و هوا! هوای خوب دوران نوجوونی.
چه ذوق و شوقی چه آرزوهایی چه دید روشنی !
الان ولی حس میکنم واسه همه چیز دیر شده حتی واسه شروع یه رابطه عاشقانه!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم!
گاهی که جریانی مثل دیشب پیش میاد ،میافتم تو شک که اصلا باید دیگران، زندگیشون،غم و شادی و خطا و... هاشون برام مهم باشه یا نه!
باید از ناراحتیشون ناراحت بشم یا وقت دیدم غم شون به خودم بگم به من چه و به زندگیم ادامه بدم؟
یا وقتی میبینم که دارن یه حرف یا حرکت اشتباه رو از روی بی اطلاعی انجام میده باید بهشون گوشزد کنم یا نه؟
و یا اینکه وقتی دربرابر این رفتار من جبهه میگیرن باید بازهم مهربانانه وقت دیگه و جای دیگه بهشون یاداوری کنم؟ یا که نه بخودم بگم دیگه به من ربطی نداره من گفتم و باقیش با خودش؟!
