روزگار من

مهمان عاشق پیشه امروز عصر بعد از گرفتن یه دوش آب گرم با لب خندون رفت.

از غروب حس سنگینی دارم. دارم فکر میکنم این روانشناسا چه تحملی دارن که میشینن و روزانه به داستان چندین نفر گوش میدن!

تموم این چهار شب داشتم  یه داستان تکراری رو میشنیدم.و  هر شب هم با جزئیاتی بیشتر.

مشکل این عزیز این بود که نمیخواست بپذیره بازی داده بودنش. بنظرم ضعف بیشتر آدم های از خود مطمئن همینه. شواهد و برخوردها داد میزنن بابا ما رو ببین و شخص متاسفانه خودش رو به کوری میزنه.

یک هفته بیخوابی و سیگار پشت سیگار روشن کردن جز ضرر به جسم و روان خودش واقعا چه سودی داشت!

عشق  بیمار  گونه!