روزگار من

تلاش کردم امشب شب خوبی برای خونوادم باشه. یه یلدای شاد و تقریبا شلوغ. امشب فهمیدم دل بریدن از خونه و خونواده سخته هرچند که آزارت بدن هرچند که تصمیمه به ظاهر قطعی گرفته باشی برای دوست نداشتنشون.

دو شب پیش جشن یلدای یکی از انجمن هایی بود که معمولا هر هفته تو جلساتش شرکت میکنم. بعد از هفته ی پر استرسی که داشتم لازمم بود. ازش لذت بردم ولی کیفیت جشن مثل سال قبل نبود. دیروز صبح هم رفتم جلسه هفتگی خودیاری و این شد که ظهر رو تا عصر خوابیدم. دیشب یلدای انجمن دیگه بود که نرفتم و الان از دیشب مدام دارم تعریف تمجید های بقیه رو از جشن میشنوم و کم کم داره حسودیم میشه از اینکه نرفتم.

دیشب در شرف غرق شدن بودیم

تا بعد از ظهر که هوا بقول بچه های اهواز منچستری بود. از پنج بعد از ظهر به مدت دو ساعت چنان بارونی گرفت. که تقریبا کل شهر رو برد زیر آب. خونه ما فقط یه آب گرفتگی کوچک  اونم توی حیاط داشت. خیر گذشت شکر خدا. اگر نیم ساعت دیگه ادامه میداد همه غرق بودیم

تغییر روش زندگی سخته

ولی گاهی جز این چاره ای نیست

همیشه فکر میکردم همه خانوادم یاورم اند و قرار تا ابد دوسشون داشته باشم

برای همین خیلی مواقع گذشتم از خودم براشون

حتی زمانی که خردم میکردن یا توهینی ازشون میشنیدم

زود فراموش میکردم چون فکر میکردم تموم دارایی ام همینان و خانواده یعنی همین که گذشت کنی

فکر میکردم اگه خانوادمو دوست نداشته باشم یا باهاشون نباشم دیگه کی رو دارم. خانوادم اینن باهام ،غریبه ها دیگه چی اند؟ 

برای همین به روی خودم نمیاوردم

میبخشیدم و فکر غرور و سلامتیشون بودم

اما الان  یکیشون پا رو فراتر از همیشه گذاشته و من در جدلم امشب

با خودم و فکرا و حسهای گذشتم

بلاخره موفق شدم فیلم پدر خوانده رو ببینم

 کی پاش رو گذاشته رو شیلنگ نت ما؟

پای مبارک رو بردارین من نیاز به کمی سرچ زدن دارم

حال و هوای بیان شده شبیه زمان قدیم بلاگفا

اون مواقع که اینستاگرام و تلگرام و حتی واتساپی نبود. همه میومدند وبلاگها و مینوشتند و تند تند  پست ها به روز رسانی میشد وبلاگها چک میشد و نظرات پاسخ!

گفته بودم میخوام تو گروه درخواستمو مطرح کنم، بلاخره یه فرصتی پیدا شد و این کار رو انجام دادم. و قطعا پنجشنبه بابتش ازم سوال میشه

از امروز باید سالم خوری رو شروع کنم، برای خودم البته نه دیگران. ولی نیاز به یه تلنگر مدام دارم فعلا تا این موضوع برام عادت بشه.

باید یه عادت خوب دیگه پیدا کنم و یه مدت دیگه بخوام جویای اون هم باشند

من موندم بعد از این چطور میتونیم توی این جامعه پر از خشم و نفرت کنار هم زندگی کنیم

- یکی مهارت کنترل خشم رو به من آموزش بده!

- امروز متوجه شدم تعداد آدم های تنهایی که تنهایشون رو با اینترنت پر میکردند کم نیست

این رو از تعداد پست های منتشر شده توی بیان میشه متوجه شد.

-دارم به این فکر میکنم یه قراردادی با خودم ببندم مبنی بر اینکه یا کاری نکنم یا اگر تصمیم به انجامش گرفتم تبعاتش رو هم بپذیرم بخصوص تو حوزه ارتباط با دیگران

- و اینکه بپذیرم شرایطی رو که توان تغییرش رو ندارم و بفهمم قرار نیست همه چیز باب میل من پیش بره

- ببخشم خودم رو چه بابت گذشته ،چه حال و چه آینده.

- یه احساس بی ارزش بودن چندی پیش از کسی گرفتم. که این بی نهایت آزارم داد البته فکر میکردم حلش کردم برای خودم  ولی میبینم قاطی اون حس های پیچیده ای که دارم خشم و ناراحتی این موضوع هم هست. باید این رو هم مجدد برسی کنم.

- و در آخر اینکه یه نفس عمیق بکشیم  به امید اینکه  اول گوگل جان و بعد بلاگفا آزاد بشه .