خب الان ویروس تو کل کشور پخش شده
تقریبا اکثرا تو خونه هامون قرنطینه شدیم
ماسک و مواد ضدعفونی نایاب شده
دیشب شیشه های داروخونه بیمارستان گلستان رو سر یه ماسک خورد کردن
ویروس نه تنها مردم عادی بلک بعضی از مسئولین رو درگیر خودش کرده
منتها تا الان فقط مردم عادی رو کشته
این روزها به جز نگرانی حرصم میخورم
حرص از عدم رعایت بعضی مردم
خب
مجید ویروس جدیدی اومده به اسم کرونا که فعلا بیشتر دنیا رو برده تو ترس و دلهره
تصورش رو کن یه شهر یازده میلیون نفری چین تو قرنطینه رفته
من خیلی از این ویروس میترسم. نه برای خودم بیشتر بخاطر خواهرزاده برادر زاده ها
راستی زهرا هم یک ماهی میشه جراحی قلب کرده
دلم بینهایت برات تنگ شده
کاش واقعا اینها رو میخوندی
مجید برادرم دو سال بعد از اینجور گذشت
غرق شدن کشتی سانچی
سقوط هواپیمای یاسوج
اعتراضات دی 96
حمله به رژه نیروهای مسلح اهواز
سیل سراسری!
اعتراضات آبان کشته شدن صدها تن
مردن حدود صد نفر بر اثر آنفولانزا توی کشور
قطعی 10 روزه اینترنت بشکل سراسری
ترور سردار سلیمانی
کشته شدن 60 نفر تو مراسم تدفین سردار
حمله موشکی به پایگاه امریکایی
شلیک موشک خودی به هواپیمای مسافربری اکراین و کشته شدن 176 نفر که بیشترشون نخبه بودند
این و سط اتفاقات کوچکتر دیگه ای هم افتاده که حوصله نوشتن ازشون دیگه نیست
چه حوادثی رو این روزا پشت سر گذاشتیم. وحشتناک ترینش برای من دیروز بود.
شلیک اشتباهی موشک به هواپیمای مسافربری!
خیلی غمگینم
سه روز تا اعلام این خبر تموم اخبار خارجی و فیلم های منتشر شده رو دروغ میدونستم چون رسانه کشورم محکم بهم گفت بود دروغه!
متوجه شدم مدیر فنی شرکت بیان هم توی سانحه هوایی بوده
ای ایران ایران...
مجید بعد از تو خیلی چیزا تغییر کرد. چه توی خونه و خونواده چه توی دنیا
باید یه بخشی اینجا بذارم برای نوشتن اتفاقات بعد از تو
تلاش کردم امشب شب خوبی برای خونوادم باشه. یه یلدای شاد و تقریبا شلوغ. امشب فهمیدم دل بریدن از خونه و خونواده سخته هرچند که آزارت بدن هرچند که تصمیمه به ظاهر قطعی گرفته باشی برای دوست نداشتنشون.
دو شب پیش جشن یلدای یکی از انجمن هایی بود که معمولا هر هفته تو جلساتش شرکت میکنم. بعد از هفته ی پر استرسی که داشتم لازمم بود. ازش لذت بردم ولی کیفیت جشن مثل سال قبل نبود. دیروز صبح هم رفتم جلسه هفتگی خودیاری و این شد که ظهر رو تا عصر خوابیدم. دیشب یلدای انجمن دیگه بود که نرفتم و الان از دیشب مدام دارم تعریف تمجید های بقیه رو از جشن میشنوم و کم کم داره حسودیم میشه از اینکه نرفتم.
دیشب در شرف غرق شدن بودیم
تا بعد از ظهر که هوا بقول بچه های اهواز منچستری بود. از پنج بعد از ظهر به مدت دو ساعت چنان بارونی گرفت. که تقریبا کل شهر رو برد زیر آب. خونه ما فقط یه آب گرفتگی کوچک اونم توی حیاط داشت. خیر گذشت شکر خدا. اگر نیم ساعت دیگه ادامه میداد همه غرق بودیم
تغییر روش زندگی سخته
ولی گاهی جز این چاره ای نیست
همیشه فکر میکردم همه خانوادم یاورم اند و قرار تا ابد دوسشون داشته باشم
برای همین خیلی مواقع گذشتم از خودم براشون
حتی زمانی که خردم میکردن یا توهینی ازشون میشنیدم
زود فراموش میکردم چون فکر میکردم تموم دارایی ام همینان و خانواده یعنی همین که گذشت کنی
فکر میکردم اگه خانوادمو دوست نداشته باشم یا باهاشون نباشم دیگه کی رو دارم. خانوادم اینن باهام ،غریبه ها دیگه چی اند؟
برای همین به روی خودم نمیاوردم
میبخشیدم و فکر غرور و سلامتیشون بودم
اما الان یکیشون پا رو فراتر از همیشه گذاشته و من در جدلم امشب
با خودم و فکرا و حسهای گذشتم
