اگر منظور از خوشبختی لذت بردن از زندگی باشه، بنظرم مادر بزرگ خدا بیامرزم خیلی از من و آدم های  اطرافم  خوشبخت تر بوده و از زندگیش لذت برده .حتی با وجود اینکه نتونسته بوده  توی عمرش    کتابی بخونه ،فیلم آنچنانی پر مفهومی ببینه و حتی پای بحث و گفتگو ومستندهای  فلاسفه و عرفا و  دانشمندانی که دنبال علت خلقت  و اثبات خالق هستی و رد  اون بودند  نشسته باشه 
براحتی و توی سنی ک نیاز داشت ازدواج کرد   و از  در کنار همسر بودن و زندگی  مستقل داشتن لذت برد.با بدنیا آوردن از لذت مادر بودن  چشید.و همینطور داشتن عروس و داماد و نوه و نتیجه.توی تموم طول زندگیش ب یه قدرت مافوق طبیعت اعتقاد داشت که همیشه همین اعتقادش باعث شد توی سختی و تنهایی هاش کمتر  لطمه بخوره.با لذت و عشق به زندگی خورد،پوشید ،گشت، و با آسای ش خوابید ،بدون اینکه باعث آزار کسی بشه یا حقی از کسی ببره.و در نهایت توی سن هفتاد و خورده ای به راحتی با امید به زندگی بعد یبدون درد و رنجی از این دنیا رفت.

حالا هرچقدر هم از نظر ما ها اون بی سواد بود  و بی دانش زیسته و میتونسته  مثل زنان ملل دیگه چه ها کنه و نکرده پس خوشبخت نبود !اون  طعم خوشبختی و لحظات بزرگ  زندگی رو چشید ه و شاد بوده