نوروز 96 چندتا هدف برای سال در نظر گرفته بودم که الان میخوام یکی یکی برم سراغشون البته بقول قدیمیا چشم بد دور گوش شیطون کر :)
اهداف عجیب غریبی نیستن کارهایی اند که باید ده سال پیش انجام میدادم منتها...بگذریم باید ببینم چقدر قدرت و توان غلبه بر تنبلی و افکار منفی دارم:)
پست های اینستاگرامی بعضی از دوستان و اقوام رو که میبینم حسرت میخورم از اینکه چقدر اونها پیش رفتن و من نرفتم:)
میخواستم پاک کنم برنامه رو ولی بعد با خودم گفتم تا کی میشه فرار کرد بلاخره باید واقعیت رو دید و براش کاری کرد:)
دو و ماه و اندی گذشت از سال و هنوز هیچ کدوم از کارهایی رو که میخواستم انجام ندادم :)
ماه عسل امروز با مهموناش کولاک کرد. بعد از مدتها یه برنامه درست حسابی ازش دیدیم. به اراده و پشتکار و اعتماد به نفس خواهران منصوری غبطه میخورم. چقدر راحت نشستند و بدون خجالت یا کسر شان از گذشته گفتند ، چیزی که خیلی ها بعد از رسیدن به موقعیت ازش فرار میکنن و سعی میکنن پاکش کنند.
اینجور که بوش میاد باید منتظر برادر زاده جدید باشیم. امیدوارم از اینکه داره بهش حیات داده میشه راضی و خرسند باشه.
بیشتر از اینکه توی زمان حال باشم توی گذشته و بررسی اشتباهات و کم کاری هاش ام.
اینکه چرا از فلان موقعیت استفاده نکردم یا فلان مهارت رو یاد نگرفتم و ...
فکر کردن بهشون غمگینم میکنه و ناامید. راستش خیلی وقته که ذوق و هیجانی نداشتم البته بجز اون روز کارگر و لوح تقدیرش که عجیب بهم چسبید. موقع گرفتنش یاد دوران تحصیل و لوح های تقدیری که از مدرسه و اداره بابا میگرفتم افتادم یه آن رفتم توی همون حال و هوا! هوای خوب دوران نوجوونی.
چه ذوق و شوقی چه آرزوهایی چه دید روشنی !
الان ولی حس میکنم واسه همه چیز دیر شده حتی واسه شروع یه رابطه عاشقانه!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم!
