روزگار من

خیلی شیک و مجلسی  به یک چشم بر هم زدن چیزی حدود پنج سال اومد و رفت !

هیچ وقت اینجور که  بقیه بهم نگاه میکنن به خودم نگاه نکرده بودم

نمیدونم الان باید خوشحال باشم یا ناراحت!

نمیدونم درست رفتم یا غلط!

از دیروز  دارم ب خودم میگم نکنه امید واهی  دارم؟

چرا جوری  باهام حرف زد که انگار قرار تا آخر عمر مجرد بمونم؟

یا که هیچ  امید  ازدواج ی واسم نیست!

چرا سی و یک سال اینقدر بنظرشون زیاد میاد؟

و چرا طرز فکر من نسبت ب این مسایل اینجوری نیست!

من اشتباه میکنم؟

باید الان کاسه چه کنم چه کنم دست بگیرم؟

غصه بخورم؟

نکنه این چیزا  واقعا از من گذشته و خبر ندارم؟