روزگار من

توی همین بلبشوی گرفتاریها بود که متوجه شدم سالهاست کنار گود زندگی نشستم

فهمیدم خیلی جاها میتونستم مانع خیلی از اتفاقات بشم ،اگر که محکم و مقتدرانه رفتار میکردم

یکم خوب که فکر کردم دیدم یجاهایی میشد که مسبب اتفاقات خوب  هم بشم

اما نشدم!

فقط نشستم و نگاه کردم

اینکه چقدر حسرت خوردم و خودم رو سرزنش کردم 

اینکه چرا تاثیر گذاریم توی زندگی دیگران و خودم رو فراموش کردم بماند!

وسط همون سرزنش ها بود که گریزی زدم به گذشته

به آدمها و شرایطی که بود.دیدم دیگه هیچی شبیه سابق نیست

اون روزها فکر میکردم همه چیز همینجور میمونه

یهو دلتنگ گدشته شدم و حسرت خوردم چرا بیشتر استفاده نکردم و چرا آینده نگر نبودم!

فکر کنم دارم کم کم بخودم میام

امیدوارم هنوز دیر نشده باشه!